من واژگانم را
از ناکرانمندی دریا برمی‌دارم
از انحنای ناروشن باد
در بیشه‌های آشفته‌ی آب
من واژه‌هایم را از تازگی وام می‌گیرم
وقتی عادت‌هایم را می‌تکانم در نوبرانه‌های کشف
وقتی آن سمت دیگر روحم را به تماشا می‌ایستم
وقتی جاری هستم در سمت احساس شقایق
وقتی الهام در رگان اشیا جاری
...
به من بگو چند ترانه از باران باقی‌ست؟
چند فرسنگ سکوت
تا شکستن تحمل بغض؟
تا بگویم
ثانیه‌های شاعرانه بودن
کی طلوع خواهد کرد
از سمت تازه‌ی عشق
علیرضا خالوکاکایی (ع. طارق)
از کتاب «روزی در کنار جاودانگی»
0 نظرات