دهم دسامبر هر سال، به پاسداشت حقوق جهانشمول انسانی، بهعنوان «روز جهانی حقوق بشر» گرامی داشته میشود. این روز یادآور تصویب اعلامیه جهانی حقوقبشر در سال ۱۹۴۸ در پاریس است؛ سندی که در واکنش به فجایع جنگ جهانی دوم و جنایتهای فاشیسم تدوین شد و بر حقوق بنیادی بشر تأکید کرد. اما در ایران تحت حاکمیت نظام ولایت فقیه، حقوقبشر نهتنها پاس داشته نمیشود، بلکه بهشکلی سیستماتیک و بیرحمانه نقض میگردد.
اعلامیه جهانی حقوق بشر؛ منشور کرامت انسانی
اعلامیه جهانی حقوقبشر بر حقوقی نظیر آزادی، برابری، و کرامت انسانی تأکید میکند. این سند، دولتها را ملزم میسازد حقوق مدنی، فرهنگی، سیاسی، اقتصادی، و اجتماعی تمام انسانها را بدون توجه به نژاد، جنسیت، مذهب یا شرایط اجتماعی تضمین کنند.
اما در ایران تحت نظام ولایت فقیه، مفاهیم حقوقبشر هیچگاه جایی در سیاستگذاریها و عملکرد حاکمیت نداشته است. از آغاز قدرتگیری رژیم، بنیانگذار آن، خمینی، با صراحت اعلام کرد که نقض و سرکوب انسانها، ابزار تثبیت قدرت او خواهد بود. او در جملهای بیپرده گفت: «آدم گاهی درست نمیشود، مگر اینکه ببرند و داغ کنند تا درست بشود»! این دیدگاه، پایهگذار ساختاری شد که زندان، شکنجه، و اعدام را به ابزاری برای اداره جامعه تبدیل کرد.
طنز تلخ «حقوق بشر» در نظام ولایت فقیه
رژیم ایران نهتنها حقوقبشر را به سخره گرفته، بلکه با تشکیل ستادی به نام «حقوق بشر» در قوه قضاییه، این مفهوم را تحریف کرده است. هدف این ستاد، مشروعیتبخشی به احکام شکنجه و اعدام و رد محکومیتهای بینالمللی علیه نقض حقوقبشر در ایران است. طنز تلخ این ماجرا آنجاست که دستگاهی که کارش دریدن و اعدام است، خود را متولی حقوقبشر میخواند!
خامنهای، ولیفقیه نظام، و سرسپردگانش، در مواجهه با انتقادات جهانی، از جمله سازمان ملل، حقوقبشر را بهعنوان «ابزاری امپریالیستی «توصیف کردهاند. این انکار، راه را برای نقض گسترده حقوق شهروندان ایرانی هموار کرده و هر گونه تلاش برای احقاق حقوق آنان را با خشونت سرکوب میکند.
«ما حقوقبشر را با خون خود مینویسیم»
ایران امروز، صحنهای از نقض مستمر حقوقبشر است. از جنایات دهه ۶۰ و اعدامهای گسترده، بهویژه قتلعام ۶۷، تا سرکوب خشن اعتراضات مردمی در آبان ۹۸، و کشتار معترضان در استانهای تشنه از بیآبی، و نیز در قیام ۱۴۰۱ هر گونه مطالبه برای حقوق انسانی را با گلوله پاسخ داده است.
در این میان، جملهای از شهید حقوقبشر، دکتر کاظم رجوی، همچنان پژواک دارد: «ما حقوقبشر را با خون خود مینویسیم. " این جمله بیانگر بهای سنگینی است که مردم ایران برای آزادی میپردازند، افزون بر آن نشاندهنده مسئولیت جامعه جهانی در قبال این جنایات است.
بیتفاوتی جهان به نقض حقوقبشر در ایران
پرسشهایی اساسی در برابر جامعه جهانی قرار دارد: چرا هنوز حقوقبشر معیار اصلی تنظیم روابط با رژیم ایران نیست؟ چرا با وجود آگاهی از جنایاتی همچون قتلعام ۶۷ و سرکوب اعتراضات، اقدام قاطع بینالمللی صورت نمیگیرد؟!
جلسات دادگاه حمید نوری در سوئد، گوشهیی از پرونده سیاه جنایتهای رژیم را آشکار کرد. این دادگاه، نشان داد که خامنهای، رئیسی، و دیگر عوامل رژیم بهدلیل جنایت علیه بشریت باید در منظر وجدانهای آگاه بینالمللی محاکمه شوند.
با این حال، سیاست مماشات برخی دولتها با رژیم ایران، مانع از اقدام جدی در این زمینه شده است. اتحادیه اروپا و دیگر کشورها، با وجود شواهد گسترده از نقض حقوقبشر، هنوز روابط خود را بر پایه منافع اقتصادی و مذاکرات هستهیی تنظیم میکنند.
حقوق بشر؛ معیار شرافت انسانی
این بیتفاوتی، نهتنها خیانت به مردم ایران، بلکه خیانت به اصول و ارزشهای جهانی حقوقبشر است. همانگونه که بیش از ۱۰۰ نماینده پارلمان اروپا تأکید کردهاند، احترام به حقوقبشر و لغو اعدام باید پیششرط هر گونه رابطه با رژیم ایران باشد.
ایستادگی جامعه جهانی در برابر نقض حقوقبشر در ایران، ضرورتی اخلاقی است. تاریخ نشان داده است که مماشات با دیکتاتورها، نهتنها به تداوم جنایات آنان منجر میشود، بلکه امنیت و ثبات جهانی را نیز تهدید میکند.
پیام بزرگداشت روز جهانی حقوق بشر
روز جهانی حقوقبشر، فرصتی برای بازاندیشی و تأمل است. آیا جهان آماده است که ارزشهای حقوقبشر را بر منافع زودگذر اقتصادی و سیاسی ترجیح دهد؟ آیا سازمان ملل و دیگر نهادهای بینالمللی، بهجای صدور بیانیههای نمادین، برای محاکمه جنایتکارانی همچون خامنهای و سران رژیم او اقدام خواهند کرد؟
حقوق بشر در ایران، بیش از هر جای دیگر، نیازمند اقدام قاطعانه و همبستگی جهانی است. مردم ایران، با خون خود، حقوقبشر را به ثبت رساندهاند؛ وظیفه جامعه جهانی است که این فریاد را بشنود و به آن پاسخ دهد. حقوقبشر از دیروز تا امروز و از امروز تا همیشه معیاری برای شرافت انسانها، دولتها و ایدئولوژیها خواهد بود.
0 نظرات