... و به شب گوش کنیم

... و به شب گوش کنیم.
چه بسیار دهان‌ها که در نیایش‌اند و گوش داریم، نماز نسیم را  با بالهایی رؤیا‌باف، در عبور از جان شفاف هوا-و اذان نیم‌شب شهر بزرگ مورچگان را، در خفنای هزارتوی خاک؛
و نماز جیرجیرک را  ـ با سجده‌یی درازناک ـ-در محراب‌کنج؛
و بدانیم نزدیک شدن پایی نامحرم، پایی ناآشنا به راز، بازخواهدایستانید جیرجیرک را؛ خواهد گسلانید سیم‌های ظریف جان ساز بلورینش را.
بشنویم صدای رویش دانه را در خاک.
...
هیس! آهسته گام برداریم و میاشوبیم نسیم را.
به شب گوش دهیم
...
خدا، در همین نزدیکی‌هاست.

  

ع. طارق