کتاب
«من و برفهای سهیل» بخشی از خاطرات علیرضا خالوکاکایی (ع. طارق) در مورد
انقلاب سال ۱۳۵۷ در ایران است.
نویسنده آنچه را که در دوران نوجوانی خود شاهد آن بوده به نگارش درآورده است.
بخشی
از مقدمه‌ی کتاب:
«كتابی
كه پیش رو دارید، قطره‌یی‌ست از آب باریكه‌یی خرد، در رودی خروشان به سوی
اقیانوس متلاطم مقاومت. به عبارت دیگر برگی از شاخه‌یی، در جنگلی تناور؛ اشارتی
كوتاه به گوشه‌یی كوچك از آنچه گذشته است و می‌گذرد.
اگر
چه برانگیختگی نخست، با دیدن نخستین ستم مضاعف نسبت به زنان [و در مورد من مادرم]
موجب پدیدآیی انگیزه‌ی نوشتن در من گردید؛ ولی این به تنهایی كافی نبود. باعشقی
بزرگ می‌توان كارهای خطیر و بزرگ انجام داد؛ حتی كینه ـ هر چند انقلابی و مقدس ـ
بی‌عشق، نه راه به جایی می‌برد و نه كارساز است.
این‌گونه
است كه من نیز مانند سایر همرزمانم نگارش لحظات خویش را، پرداختن به مسائل كوچك و
حقیر شخصی نمی‌بینم، چرا كه مال خود نیستم، لحظات من، ذره‌یی ناچیز از سرمایه
های این مقاومت برای نیل به خجسته آزادی است. آنها به امانت در اختیارمن بودند،
اینك افتخار یافته‌ام، به صاحبان اصلی بازشان گردانم.
بارها
دغدغه داشتم، ممكن است پرونده‌ی این نسل بسته شود و حرف‌های ناگفته‌ی بسیاری باقی
بماند؛ مانند خاكستر آتش‌هایی كه مسافران در كوره راه‌های جنگل بر جای می‌نهند،
و از روی آن، می‌توان فهمید روزی كسی بر این كوره‌راه، گام ساییده است. گاه با وزش
توفان و آمدن كولاك، حتی خاكستری نیز برجای نمی‌ماند، تا بتوان آن را كاوید و
گرمای آتش را در آن حس كرد.
طبعا
به جز آنان كه چنگ در چنگ با دیوی گرانسر و هول‌آفرین در نبرد بین مرگ و زندگی
بوده‌اند، كسی را یارای تصویر لحظات نبرد نیست. آنكه هرگز عبور گلوله‌یی را از
كنار شقیقه‌ی خویش احساس نكرده، آنچه می‌گوید و می‌نویسد، چنگی به دل نخواهد زد.
از این رو تلاش کرده‌ام واقعیت‌ها را به رشته‌ی تحریر درآورم. این کتاب، برداشتن
نخستین گام است برای نگاشتن خاطرات.
بكوشیم
«خودمان» باشیم با تمام لحظات تلخ و شیرین. بگذاریم دیگران چشم به كاستی‌های ما
بگشایند. این‌گونه فرصتی پیش خواهد آمد تا قلب‌ها با یكدیگر سخن بگویند و چشم‌ها
یكدیگررا ـ بدون دخالت واژه‌ها ـ بخوانند و همگان، همگان را دریابند، مهم،
انتخاب نهایی‌ست، نه لحظات و دغدغه‌های قبل از انتخاب؛ كه طبعا هر انسانی ـ به
اعتبار طبیعت انسانی خود ـ با آنها رودر روست.
در
یک کلام، اگر از من بپرسید انگیزه‌ام برای نوشتن این كتاب چه بوده است؟ خواهم گفت:
«كمك
به تصویر عظمت اقیانوس خروشان مقاومت در برابر دو دیكتاتوری، با انگشتانه‌ی عمر
ناچیز خود؛ البته در قالب كلمات».
دسترسی
به کتاب در تلگرام »مکث در پرانتز آبی»:
دانلود
با لینک مستقیم
0 نظرات