عصر «باید»های بزرگ

من سیاست باز نبوده ام،

 و نخواهم بود؛

تا اشك لگد خورده ی مادران بیتوته

 ـ پشت پیشانی عبوس زندانها را ـ

در قرمزی پوشت مضحكی،

در جیب بالای كت به دقت آهار خورده ی خود

                                          كتمان سازم.

و جلوی مردمك گشاد دوربینها

پرتاب یك گل كاغذی را

ـ در «زنده باد!... مرده باد!...»  بازیگران دست چین «هایل هیتلر!» ـ مشق كنم.

                                                                           

من سیاست باز نبوده ام،

و نخواهم بود

تا با سوالهای از پیش تعیین شده در رقعه ی دیکتاتور

كلیشه ی كادو پیچ غراره كنم؛

تا خورجینی از كلمات اطو كشیده ی بی خون را

به نشخوار بنشینم.

من سیاست باز نبوده ام،

و نخواهم بود

تا ارتعاش تارهای حساس وجدان معاصر،

و خونگریه های شعر

از قصابی كودكان سوری

ـ در تگرگ درشت بمب های بشكه یی ـ

قلبم را نتكاند؛

و آن را

حرافی گروهی رنگ خون ندیده ی نازك احساس تعبیر كنم!

من سیاست باز نبوده ام

تا بر نطع كثیف نفت و دلار و دروغ، 

حقیقت سر ببرم.

آه! ...

 هرگز نبوده ام، و نخواهم بود.

...

من به سیاست اما كار خواهم داشت.

سیاست من،

ادامه ی ایمان توفانی من به شرافت بی تنازل آزادیست.

من انسانم؛ انسان عصر شكستن نا ایستای چارچوب قاره ها.

عصر تنفس آگاهی،

در فاصله ی دویدن انگشت بر یك صفحه ی روشن؛ 

                                  عصر «باید»های بزرگ.

سیاست

          در

             عصیانی‌ ترین سرخ دانه های خون من است.

ع. طارق

از کتاب دیدم خدا می‌گریست